ഞാനും പ്രവാസിയാകുന്നു-2

ഞാനങ്ങനെ അവിടെയിരുന്നു പരിസരം വീക്ഷിക്കാന്‍ തുടങ്ങി.ഇടയില്‍ എന്റെ വോച്ചെടുത്ത് സമയം അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്തു.കുറച്ചുകഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഒന്നു നടന്നു.ഒരിടത്ത് നോക്കിയപ്പോള്‍ പാസ്സഞ്ചേഴ്സിന്റെ ലഗ്ഗേജ് ചെക് ചെയ്യുന്നു.എല്ലാം വലിച്ചഴിച്ച് നോക്കുന്നുണ്ട്.എനിക്കു സങ്കടം വന്നു. എന്റെ കയ്യിലുള്ള ആ പത്ത്കിലോ ബാഗ് ഇങ്ങനെ അഴിച്ചാല്‍ അതു റീപാക്ക് ചെയ്യാന്‍ എനിക്കു നാലുബേഗ് വേണം.അതു മാത്രമോ?അതിലുള്ള എന്റെ ഒറിജിനല്‍ വിസ്സ അവര്‍ കണ്ടാല്‍?കയ്യില്‍ കള്ളവിസയും കൊണ്ട് നടക്കുന്ന എന്നെ ജയിലിലിടുമോ?അതിനിടയില്‍ ഡല്‍ഹിയില്‍ ഒരു കുട്ടി എസ്കലേറ്ററില്‍ തലകുടുങ്ങി മരിച്ചത്,ഒരു സ്ത്രീയുടെ ബാഗില്‍ അവര്‍ കാണാതെ ആരോ മയക്കുമരുന്ന് വച്ചിട്ട് ഗള്‍ഫിലെത്തിയപ്പോള്‍ അവരെ പോലീസ് തലവെട്ടിക്കൊന്നത് ഒക്കെ മനസ്സിലൂടെ അങ്ങനെ കടന്നുപോയി.എനിക്കു വീണ്ടും തലകറങ്ങി.അതുമല്ല ഞാനാണെങ്കില്‍ “മയക്കുമരുന്നുമാ‍ഫിയയെ” ഭയന്ന് പോകുന്നിടത്തെല്ലാം എന്റെ ബാഗും താങ്ങിയാണ് നടക്കുന്നത്.അവസാനം എന്റെ ഉള്ളംകൈ വേദനിച്ചു തുടങ്ങി.ഒടുവില്‍ ഞാന്‍ ഒരിടത്തിരിപ്പായി.

ആരൊക്കെയൊ വരുന്നും പോകുന്നും ഉണ്ട്. ആരോടും ഒന്നും മിണ്ടാന്‍ തോന്നിയില്ല. അതു ഹജ്ജ് സീസണ്‍ ആയിരുന്നു.ഇടക്കിടെ നാട്ടില്‍ നിന്നൊക്കെ ഉള്ള ഹജ്ജ് തീര്‍ത്ഥാടകര്‍ കൂട്ടത്തോടെ വരാന്‍ തുടങ്ങി.അവരൊക്കെ പെട്ടെന്നു പെട്ടെന്ന് ക്ലിയറന്‍സ് കഴിഞ്ഞു പോകുന്നും ഉണ്ട്. ഇടക്ക് റെസ്റ്റോറന്റിലുള്ളവര്‍ വന്നു ലഞ്ചിനു വിളിച്ചു.എന്തൊ കഴിച്ചെന്നു വരുത്തി.വിശപ്പൊക്കെ കെട്ടുപോയിരിക്കുന്നു.വീണ്ടും കാത്തിരിപ്പ്.അതിനിടയില്‍ വീണ്ടുംകുറെ യാത്രക്കാര്‍ എത്തി.രണ്ടുമണിക്ക് ദുബായ്ക്കു പോകാനുള്ളവരാണ്.അടുത്തൊരു ചേട്ടന്‍ വന്നിരുന്നു.മലയാളിയാണെന്ന് കണ്ടാലറിയാം
“എങ്ങോട്ടാ”ഞാന്‍ വെറുതേ ചോദിച്ചു.
“ദുബായ്...കുട്ടിയോ?“ദുബായ്ക്കു തന്നെ”
ഒടുവില്‍ അവര്‍ പോകാനെഴുന്നേറ്റു.
“വരുന്നില്ലേ”
“എന്റെ ഫ്ലൈറ്റ് രാത്രി പതിനൊന്നിനാ” കരയാതിരിക്കാന്‍ പണിപ്പെട്ട് പറഞ്ഞു.
“ആദ്യമായി പോകുകയാണോ?എന്റെ മുഖത്തേക്കു സൂക്ഷിച്ചുനോക്കി ചോദിച്ചു.ഞാന്‍ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.വാ തുറന്നാല്‍ കരയും എന്നുറപ്പായിരുന്നു.എന്തോ ആലോചിച്ച്അയാള്‍ ഫോണെടുത്ത് നീട്ടി.“നാട്ടിലേക്കൊന്നു വിളിച്ചോളൂ. വീട്ടിലുള്ളവരുമായിട്ടൊന്നു സംസാരിച്ചോളൂ”ഞാന്‍ നന്ദി പറയാന്‍ വാക്കുകള്‍ കിട്ടാതെ ഫോണ്‍ വാങ്ങി.പക്ഷേ കഷ്ടകാലം.ലൈന്‍ കിട്ടുന്നില്ല.അയാള്‍ക്കാണെങ്കില്‍ പോകാന്‍ നേരമായി.ഞാന്‍ ഒടുവില്‍ അമ്മയുടെ അനിയത്തിയുടെ വീട്ടിലേക്കു വിളിച്ചു.ഭാഗ്യം!കിട്ടി
“ഹലോ”കുഞ്ഞിമ്മ ഫോണ്‍ എടുത്തു.
‘ഹലോ ”അപ്പോളേക്കും എന്റെ നിയന്ത്രണം പോയി.സംസാരിക്കാനാവാതെ ഞാന്‍ ഫോണ്‍ കട് ചെയ്തു തിരികെ നല്‍കി.
“ഇങ്ങനെ ഫോണ്‍ വച്ചാല്‍ അവര്‍ പേടിക്കും.വീണ്ടും വിളിച്ച് അവരോട് സുഖമായിരിക്കുന്നെന്നു പറയൂ കുട്ടീ”അയാള്‍ ഫോണ്‍ വാങ്ങാതെ പറഞ്ഞു.
ഒടുവില്‍ ഒരുവിധം ഞാന്‍ സംസാരിച്ച് ഫോണ്‍ വച്ചു.ആ നല്ല മനുഷ്യനും യാത്ര പറഞ്ഞ് പോയി.വീണ്ടും കാത്തിരിപ്പ്.കുറച്ചുകഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഇര്‍ഷാദ് എത്തി
“എന്റെ ഡ്യൂട്ടി കഴിഞ്ഞു.പോകുമ്പോള്‍ ആ റെസ്റ്റോറണ്ടില്‍ ചെന്നു എന്നെ കണക്റ്റ് ചെയ്തുതരാന്‍ പറയണം.എന്നോട് പറഞ്ഞിട്ടേ പോകാവൂ.നിങ്ങള്‍ സുഖമായി പോയെന്നറിഞ്ഞാലേ എനിക്കു സമാധാനമാകൂ.”
ഞാന്‍ തലയാട്ടി.വീണ്ടും വിരസമായ ഇരിപ്പ്.ഇടയില്‍ ഇര്‍ഷാദ്പറഞ്ഞിട്ടാണോ അതോ അവരുടെ ഡ്യൂട്ടിയാണോന്നറീല്ല ആ റെസ്റ്റോറണ്ടിലുള്ളവര്‍ ക്ലീനേഴ്സിന്റെ കയ്യില്‍ കോഫി,പെപ്സി ഒക്കെ കൊടുത്തുവിടുന്നുണ്ടായിരുന്നു.ഒന്നും കുടിക്കാന്‍പറ്റിയില്ല.ഒടുവില്‍ സമയമായി.ചെക്-ഇന്‍ കഴിഞ്ഞ് ഞാന്‍ ഫ്ലൈറ്റിലെത്തി.വിരലിലെണ്ണാവുന്ന യാത്രക്കാരുമായി ഒരു കുഞ്ഞ് ഫ്ലൈറ്റ്. രണ്ട് ദിവസത്തെ യാത്രകള്‍,ഭക്ഷണമില്ലായ്മ,മാനസികസമ്മര്‍ദ്ധം എല്ലംകൂടെ ഞാന്‍ ആകെ അവശയായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ബാഗ് മുകളില്‍ വക്കുന്നതിനിടെ പിന്നിലേക്കു വീഴാന്‍ തുടങ്ങിയ എന്നെ അടുത്തസീറ്റിലെ യാത്രക്കാരനായിരുന്ന മിസ്രിയുവാവ് താങ്ങി.അയാള്‍ തന്നെ ബാഗ് മുകളിലേക്ക് വച്ചു.‘ഇര്‍ഷാദിനെ വിളിച്ചില്ല”.അബോധവസ്ഥയിലേക്ക് വീഴുന്നതിനിടയില്‍ എപ്പോളോ കുറ്റബോധത്തോടെ ഓര്‍ത്തു.ഇടയില്‍ ബോധം വന്നപ്പോള്‍ വിന്‍ഡോയിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കി. ഇപ്പോള്‍ അതിലൂടെ കാണുന്നത് മേഘങ്ങളല്ല.മറിച്ച് താഴെ നക്ഷത്രങ്ങള്‍ പോലെ എണ്ണമറ്റ വൈദ്യുത ദീപങ്ങള്‍.അതായത് എത്താറായിക്കാണണം.അപ്പോള്‍ ,ഞാനിനി എഴുന്നേല്‍ക്കണം. ബാഗും താങ്ങി നടക്കുകയും വേണം!എന്റെ ബോധം വന്ന സ്പീഡില്‍ പോയി.
ഒടുവില്‍ ദുബായ്!!ഉള്‍വിളി വന്നപോലെ ഞാന്‍ എന്റെ കള്ളവിസമാറ്റി ഒറിജിനല്‍ വിസയെടുത്തു. (ഭാഗ്യത്തിനു മസ്കറ്റ് എയര്‍പോര്‍ട്ടില്‍ വച്ച് ആരും എന്നോട് വിസ്സയെക്കുറിച്ചൊന്നും ചോദിച്ചിരുന്നില്ല.എങ്ങാനും എന്തെങ്കിലും ചോദിച്ചിരുന്നെങ്കില്‍ , ജബ്ബാര്‍ കാസര്‍ഗോഡുകാരനെ പരിചയപ്പെട്ടതുമുതല്‍ തിരുവനന്തപുരത്തുനിന്നും ഫ്ലൈറ്റിലിരുന്ന് സീറ്റ്ബെല്‍റ്റ് മുറുക്കുന്നതുവരെയുള്ള കാര്യങ്ങളൊക്കെ വളരെ വിശദമായി വള്ളിപുള്ളി വിടാതെ ഞാനവരെ പറഞ്ഞുകേള്‍പ്പിച്ചേനേ..)
വീണ്ടും ഞാനെവിടെയൊക്കെയോ നിന്നു എന്തൊക്കെയോ ചെയ്തു.എന്തൊക്കെയൊ എടുത്തു. സത്യം പറഞ്ഞാല്‍ ആ നിമിഷങ്ങളൊന്നും എന്റെ ഓര്‍മയിലില്ല.ബോധം വന്നപ്പോള്‍ ഞാനൊരു കാറില്‍ ഇരിക്കുന്നുണ്ട്.അന്തം വിട്ട് എന്റെ മുഖത്തേക്കു സൂക്ഷിച്ചുനോക്കി എന്നെപ്പിടിച്ചു കുലുക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന സ്ത്രീരൂപം, അല്ല ഇതെനിക്കു ആണായിട്ടും,പെണ്ണായിട്ടും ഉള്ള ഒരേയൊരു കൂടപ്പിറപ്പല്ലേ? (എന്തിനാ അധികം?)
“സുഖല്ലേടീ ഇത്താ?”കണ്ണുകള്‍ കൊണ്ട് കാറിനകത്ത് തിരച്ചില്‍ നടത്തുന്നതിനിടെ ചോദിച്ചു.
“ജബ്ബാര്‍ വന്നില്ല. പകുതി വഴിയെത്തിയപ്പോള്‍ കമ്പനീന്നു കോള്‍ വന്നു.ഒരു മേജര്‍ ഫോല്‍ട്ട്.ഇനി രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞേ വരൂ.” എന്റെ തിരച്ചിലിന്റെ അര്‍ത്ഥം പിടികിട്ടിയ അവള്‍.
സന്തോ‍ാ‍ാഷമായി.ഞാന്‍ ഈ രണ്ട് ദിവസം കഷ്ടപ്പെട്ടേനു ഫലമുണ്ടായല്ലോ.ചാരിതാര്‍ത്ഥ്യത്തോടെ കണ്ണുകളടച്ച് സീറ്റില്‍ ചാരിക്കിടന്നു.ഇന്നത്തെപ്പോലെ ട്രാഫിക് ബഹളം ഇല്ലാത്തതിനാല്‍ പെട്ടെന്നുതന്നെ ഞങ്ങള്‍ അല്‍-വാധാ സ്ട്രീറ്റിലുള്ള അവരുടെ ഫ്ലാറ്റില്‍ എത്തി.
“നീ വല്ലോം കഴിച്ചൊ”
‘ഇല്ല”..ഫ്ലൈറ്റില്‍ നിന്നും ഫുഡ് കഴിക്കാന്‍ തോന്നിയിരുന്നില്ല.
“നീ ഫ്ലൈറ്റീന്നു കഴിക്കുംന്നാ കരുതിയേ..ഇവിടൊന്നും ഇല്ല.ഒരു കാര്യം ചെയ്യ്.കൊണ്ടുവന്ന പത്തിരീം കറീം എടുത്തു കഴിച്ചോ”..ഞങ്ങള്‍ ആരു വരുമ്പോഴും, വന്ന ഉടനെ എല്ലാവര്‍ക്കും കൂടെ കഴിക്കാനായി അരിപ്പത്തിരിയും കൂടെ ബീഫ്,കക്ക,ചെമ്മീന്‍ ,കരിമീന്‍ ഇങ്ങനെയെന്തെങ്കിലും ഒക്കെ വാട്ടിയ വാഴയിലയില്‍ പൊതിഞ്ഞ്,പിന്നെ ഭദ്രമായി പാക്ക് ചെയ്ത് കൊണ്ടുവരാറുണ്ട്.എന്റെ പോക്ക് പെട്ടെന്നായതു കൊണ്ട് വീട്ടിലുള്ളവര്‍ക്ക് ഒന്നിനും സമയം കിട്ടിയില്ലായിരുന്നു.പോരാത്തതിന് അഥിതികളുടെ ബഹളവും.
“ഞാനതൊന്നും കൊണ്ടുവന്നിട്ടില്ല”.
“അയ്യോ!”
“സാരമില്ല. എനിക്കീ നേരത്തൊന്നും വേണ്ട.വേണമെങ്കില്‍ തന്നെ അതില്‍ വേറെന്തൊക്കെയോ ഉണ്ട്.” ഞാ‍ന്‍ സമാധാനിപ്പിച്ചു.
“നിന്റെ കാര്യമല്ല.”അതായത് ഞാന്‍ കൊണ്ടുവന്ന പത്തിരിയൊക്കെ കഴിക്കാന്‍ വേണ്ടി രാവിലെ അളിയന്റെ കസിന്‍സും മറ്റും വരുന്നുണ്ട്.അവരോടിനി എന്തുപറയുമെന്നാ!
നാവിന്‍ തുമ്പത്തേക്കിരച്ചുകയറിവന്ന മലയാളഭാഷയിലെ ചില ഉത്കൃഷ്ടപദങ്ങളെ പണിപ്പെട്ടു വിഴുങ്ങി ഞാന്‍ ബെഡ്ഡില്‍ പോയി വീണു.ഉറക്കത്തിലേക്കൊ അബോധാവസ്ഥയിലേക്കോ വീണുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതിനിടയില്‍ അവളുടെ ചോദ്യങ്ങള്‍ ഉയര്‍ന്നു കേള്‍ക്കുന്നുണ്ട്.
“നീ വന്ന ഉടനെ ജബ്ബാറിനെ ഞങ്ങള്‍ വിളിച്ചിരുന്നു.നിനക്കു സംസാരിക്കണ്ടേ?”
“വീട്ടിലേക്കു വിളിക്കണ്ടേ?എല്ലാവരും ആകെ പേടിച്ചിരിക്കുകയാ.”
“ഇതില്‍ പെട്ടെന്നു നാശാകുന്ന സാധനങ്ങള്‍ എന്തെങ്കിലുമുണ്ടോ?എടുത്തു ഫ്രിഡ്ജില്‍ വെക്കാനാ.അല്ല നിനക്കു കുളിക്കണ്ടേ?”
എന്നില്‍ അവശേഷിച്ചിരുന്ന അവസാന തരി ഊര്‍ജ്ജമെടുത്ത് ഞാന്‍ പുതപ്പെടുത്ത് തലവഴിമൂടി തിരിഞ്ഞുകിടന്നു.